Excuus

De gehele excuusexercitie welke onze politici zo bezighoudt, is één van de vele opeenvolgende stappen in het immer aanzwellende crescendo van het deugen. Het is niet alleen een oefening die, door gebrek aan draagvlak onder de bevolking, vooral verbazing oogst, maar ook een voyante stuiptrek in het dodelijk getroffen lichaam van de wil om nog iets van een nationale identiteit te willen behouden. Wie de effecten van collectieve excuses als effectief moordwapen van de cultuur en identiteit wil aanschouwen, hoeft alleen maar een blik op onze oosterburen te werpen.

Wat er in de tweede wereldoorlog gebeurd is, is verschrikkelijk. En wat er na die oorlog gebeurd is ook. Oorlog brengt altijd leed met zich mee, aan alle kanten. Wat de Joden is aangedaan is niet in woorden te vatten. Het opeisen, echter, door de Joden van het alleenrecht op lijden, heeft het lijden van vele andere volkeren tragisch overschaduwd. De Duitsers incluis. Niet één, maar twee maal zat Duitsland als verliezer aan de "onderhandelingstafel" en werd onderworpen aan een breed scala aan beleid er specifiek op gericht Duitsland en de Duitsers te vernietigen. Er werd specifiek op gestuurd Duitsland te "ontduitsen" en het hart en de ziel van het Duitse volk voorgoed van de aardbodem te doen verdwijnen.

"You must understand that this war is not against Hitler or National Socialism, but against the strength of the German people, which is to be smashed once and for all, regardless of whether it is in the hands of Hitler or a Jesuit priest."

Winston Churchill

Hoe verschrikkelijk ook de gebeurtenissen in de kampen, zij worden op de dag van vandaag gebruikt om het Duitse volk een volwaardige entiteit te ontzeggen. Nergens kan er een opbloei zijn van Duits nationalisme of een gevoel van een gedeelde Duitse identiteit, of de oorlog wordt er weer bijgehaald om de Duitsers er weer eventjes haarfijn op te wijzen wat zij, collectief en in perpetuum, op hun kerfstok hebben. Als door een stoomwals van onontkoombaar karma wordt de ziel van het Duitse volk almaar geplet. Dit is volgens de definitie van Lemkin uit 1945 een voortdurende genocide:

... genocide is a gradual process and may begin with political disenfranchisement, economic displacement, cultural undermining and control, the destruction of leadership, the break-up of families and the prevention of propagation. Each of these methods is a more or less effective means of destroying a group. Actual physical destruction is the last and most effective phase of genocide"

- Lemkin, Introduction to the Study of Genocide

Zoals gezegd zijn er in oorlog geen goede en slechte partijen. Het zijn zinloze catastrofale gebeurtenissen waarin alle partijen zich te buiten gaan aan ongebreidelde bestialiteit en moordlust. Tegenover alle misdaden van de Duitsers, zijn er evenzovele van alle andere betrokken partijen te noemen. Toch wijzen we, om verschillende redenen, steeds de Duitsers aan als "slecht", en wel zo dat zij hieraan niet kunnen ontkomen. Nog steeds moeten Duitsers zich slechte grappen over de oorlog laten welgevallen en zich immer met gebogen hoofd door het leven begeven. Bij alles wat zij ondernemen, kijkt heel de wereld mee om te controleren of er niet wat "bruins" aan het demografisch defaitisme ontspruit.

Als we voor een moment onze vooringenomenheid omtrent de oorlogsmisdaden voorbijgaan, kunnen we zien wat de vernietiging van een cultuur met zich meebrengt. Niet alleen heeft het Duitse volk na de oorlog een onuitspreekbaar wrede wraakcampagne te verduren gehad, de postbellum ingezette genocide van de Duitsers is voortdurend tot op de dag van vandaag. Ook hier zijn deugende politici de stuurlieden die immer het schip van de Duitse cultuur op de klippen varen. Met als oikofobische culminatie een suïcidaal immigratiebeleid. Dürch zu stellen das "wir das schaffen", schaft das Deutsche volk sich unentrinnbar ab. "Wir schaffen das" als sadistische draaiing van de dolk welke reeds in het Duitse hart is gestoken.

Wat rest is een clowneske parodie op de Duitse cultuur. Slechts de stereotype dikke Duitser in lederhosen, al bierdrinkend en schlager hits meezingend is de manifestatie van cultuur die toegelaten wordt. Deze persiflage is geen bedreiging voor doordenderende federalisatie van Europa. Zo een zwakke cultuur laat zich makkelijk domineren, en waar nodig uitbannen. Elke poging hieraan te ontsnappen wordt in de kiem gesmoord. En zo is een volk compleet van haar wortels afgezaagd. De hele discussie over wat een volk is, kan niet gevoerd worden in Duitsland. Een belangrijk onderdeel van de discussie over wat een volk is, behelst het benoemen van het belang van grond en tradities. Omdat de Nazi's "Blut und Boden" als fundamenteel onderdeel van hun ideologie propageerden, zijn deze termen voor de plegers van de Duitse genocide onuitwisbaar besmet met Nazisme. 

Er kunnen hele verhandelingen geschreven worden over de vernietiging van de Duitse identiteit, maar tot zover is dit artikel een inleiding tot wat ik over het faux collectief excuus fenomeen onder de aandacht wil brengen.

"History teaches us that humans do not change their civilisation after deliberation, or by their own willpower, but in the wake of chaos that they themselves have provoked."

- Guillaume Faye

Als een volk er mee instemt dat er collectief excuses wordt aangeboden en daarbij compensatiegelden worden betaald, opent het hiermee de deur wagenwijd naar een onophoudelijk emotioneel afpersen van het volk door, in theorie, alle andere volkeren op aarde. Het doen van loze lege excuses dient enkel en alleen het goedkoop scoren van deugende politici. Het volk kan alleen maar schade ondervinden van het excuseren voor iets waar geen levende deelnemers of slachtoffers meer van zijn. Het lot van het Duitse volk is ons lot als we aanvangen met de culturele apoptose en excuus aanbieden voor gedane zaken waarop wij geen enkele invloed meer hebben. Wat zal volgen is de versnelling van de, reeds ingezette, cultuurdood. Willen we als Nederlanders nog een kans hebben een toekomst te verwerven als volk, dan moeten we mijlenver wegblijven van dit moralistische beroepsdeugen en de verantwoordelijke politici keihard afstraffen. Het spelen met de culturele toekomst van het volk is hoogverraad, laat dat duidelijk zijn.

Het ontnemen van de identiteit van een volk is, in zekere zin, een ernstiger misdaad dan het daadwerkelijk uitmoorden van een volk. Immers, een volk zonder identiteit moet het leven dragen onder de zielloosheid van haar bestaan, terwijl een uitgemoord volk slechts kan verdwijnen in de golven van de historie. Als de volkeren van Europa nog levensvatbaar zijn en zij uit de chaos een nieuwe toekomst kunnen smeden, dan is een wederopleving van een gedeelde identiteit onontbeerlijk. En het vechten voor een gedeelde identiteit van ons volk zal een zeer zwaar gevecht worden, omdat we allereerst de wurggreep van het kosmopolitische en het universeel humanisme van ons los moeten breken. Alle volkeren op aarde hebben recht op een plek waar zij kan leven met haar gebruiken, tradities en levensvisie. Het stellen dat de Europese volkeren dat niet hebben is een stelling even verwerpelijk als genocidaal. En waar we deze mentaliteit ook aantreffen, moeten we deze met hand en tand bevechten.

"Tradition is not the worship of ashes, but the preservation of fire."

- Gustav Mahler