Ieder Zijn Eigen Waarheid

Niet zelden komt er na het aanhoren van een willekeurig ongefundeerd betoog, waarin schaamteloos een ruim begrip van de wereld word geëtaleerd, als reactie op de minste of geringste beargumenteerde weerstand, het ogenschijnlijk onschuldige credo: Iedereen heeft zijn eigen waarheid. De wereld conformeert zich blijkbaar aan de wil en willekeur van de perceptie, en die perceptie is volgens de waarheidsontwijkers een zuiver subjectieve ervaring. Deze gedachtegang ligt ten grondslag aan de ellende waarin we zitten als maatschappij. En er lijkt nog geen einde in zicht, want de sterke opkomst van de woke-ideologie, de laatste variant van het waarheidsontwijkende postmodernisme, lijkt niet te stoppen.

Het ontkennen van een objectieve waarheid is het ontkennen dat er een objectieve wereld bestaat. Men ontkent zonder blozen basale wetmatigheden zoals de binaire verdeling van reproductieve functionaliteit, maar ik twijfel of ze zonder parachute uit een vliegtuig zouden springen. Want hoezeer de woke adepten de wereld ook willen waarnemen als enkel en alleen gereguleerd door machtsverhoudingen, de zwaartekracht laat zich niet weg relativeren. De ieder-zijn-eigen-waarheid instelling, is de voorkeur hebben de wereld niet te willen begrijpen en het stellen dat de wereld zuiver subjectief is, ontheft hen van een zekere verplichting de wereld wel te willen begrijpen. Bovendien wordt "ieder zijn eigen waarheid" al te vaak gebruikt voor het camoufleren van een mate van intellectuele luiheid, van een onvermogen een goed argument te formuleren. Men kan of wil niet de standpunten van een ander op waarheid onderzoeken, en verschuilt zich achter dit credo, en dit vaker wel dan niet overgoten met een sausje van pseudo-intellectualisme. Men poogt de eigen onwetendheid te overbluffen met faux-chique.

De wereld waarin wij leven kenmerkt zich door een hoge mate van wetmatigheid en daarmee ook een hoge mate van voorspelbaarheid. De wereld werkt zoals deze is. Dat is waar, ontegenzeggelijk. Hoe wij de dingen in de wereld opnemen kan gekleurd zijn door allerlei filters, hierin hebben de waarheidsontwijkers dan weer gelijk. Echter, de persoonlijke inkleuring van de objectieve waarheid die er in de wereld is, is geen waarheid en mag niet eens in de buurt komen van de term waarheid. Het stellen dat de persoonlijke perceptie gestalte kan geven aan het wonder van de schepping is een walgelijk niveau van narcisme en abjecte zelfoverschatting. Dat is het grootste wonder dat zich aan ons openbaart, ondergeschikt maken aan de persoonlijke en geestelijke gesteldheid van de aanschouwer, en dat is onweerlegbaar zum kotzen.

De waarheid bestaat, maar de mens is wellicht gedoemd deze nooit helemaal te kennen. God is de schepper van de wereld en heeft daarmee het enige juiste perspectief om de waarheid te kennen, want hij is de waarheid. Zelfs als men geen godsfiguur accepteert, zal men toch moeten accepteren dat de mens zeer slecht gepositioneerd is om de wereld en al haar geheimen te kennen. Hij is beperkt door tijd, perceptie en verstandelijk vermogen om de waarheid volledig te kennen. En de waarheid als fenomeen is an sich al een enigma. Want de zon gaat elke dag op, en elke dag onder. Dit lijkt een onveranderlijke waarheid. Het hoeft echter maar één keer niet te gebeuren en dan is deze ogenschijnlijke wetmatigheid ontkracht. En dit geldt voor al onze kennis, die vooralsnog enkel en alleen op aannames van de werkelijkheid is gebaseerd. Het accepteren dat we nooit de hele waarheid zullen kennen is iets heel anders dan stellen dat er helemaal geen waarheid is.

Om niet in een put van existentiële radeloosheid te vallen, heeft de mens een praktische nabijheid van de waarheid geconstrueerd. Een werkbaar model van zaken waarvan we met zijn allen het redelijk over eens zijn dat ze waar zijn, zoals bijvoorbeeld dat aardolie dode dinosaurussen zijn. Er zijn mensen die zeggen dat dat niet zo is, maar de consensus is dat het dino's zijn. We zouden dus ook kunnen spreken over consensus waarheid. Een waarheid die ontstaat uit wilsovereenstemming.

Nu gebruikt het postmodernisme en het daaruit voortgekomen wokeisme dit gegeven om te stellen dat, omdat mensen slechts een interpretatie van de wereld kennen, er helemaal geen waarheid is. Ons begrip van de waarheid noemen we kennis. Volgens woke is kennis een sociaal construct en elke in de maatschappij identificeerbare groep heeft een pakket kennis geconstrueerd welke vooral de machtspositie van die groep zeker stelt. De wereld wordt door woke geduidt in termen van groepen en van macht, en de interactie tussen die twee. De sociale positie van groepen is totaal afhankelijk van de macht van de dominante groep, en het falen van alle groepen anders dan de dominante groep, is onherroepelijk de schuld van die dominante groep. De maatschappij bestaat slechts uit onderdrukkers en onderdrukten. 

Het gif zit hier voornamelijk in de term "groep". Want een groep laat zich, volgens woke, niet definiëren als meer dan een individu. Als een individu onderdrukt wordt, lees gekwetst, dan moeten alle andere groepen zich aanpassen teneinde dit individu niet meer te kwetsen. Een totaal onhoudbare positie, die de totale atomisering van de maatschappij bewerkstelligd, omdat iedereen zich een zelfcensuur op gaat leggen teneinde niemand te kwetsen. Individuele gevoelens worden boven het maatschappelijk belang verheven. De subjectieve perceptie van wereld en maatschappij, wordt op een plaats gezet waar deze absoluut geen plaats dient te hebben. Postmodernisme, en dus woke, is een cult van nihilisme, van een totaal overboord werpen van normen, waarden en geloof. Want een wereld welke alleen volgens machtsstructuren functioneert biedt geen ruimte voor persoonlijke ambitie. En zonder ambitie geen dromen. En zonder dromen is de mens een lopende dode.

Ook al lijkt de waarheid voor de mens niet te bereiken, het is van wezenlijk belang dat de mens nooit stopt met het zoeken ernaar. En het besef dat de waarheid zo goed als ongrijpbaar is moet omhelst worden als een manier om je bescheiden op te stellen als onderzoekende mens, niet als deprimerende doelloosheid. Want ook al zullen we wellicht de aard van deze wereld nooit doorgronden, de schoonheid van de schepping kan je in iedere aanschouwende seconde ontroeren. Het afwerpen van het idee dat de mens de natuur overwonnen heeft, schept ruimte om weer als een kind naar de wonderen der natuur te kijken. Een kind neemt de wereld op zonder deze te categoriseren als waar of onwaar.

De waarheid straalt uit alle poriën van de schepping. En wie waarlijk als een kind naar de schepping kan kijken, zal een gevoel van waarheid ontwikkelen dat het dichtst bij de schepping ligt. Wie kiest of buigt voor de absolute negatie van waarheid die woke is, zal niets weten, niets hebben, niets zijn.