Schoonheid

Traditionele normen worden in de zich voltrekkende ideologische guerrilla oorlog steeds weer het slachtoffer van de nihilistische bloedlust van de woke ideologie. Normen, klinkt het mantra steeds maar weer, zijn onderdrukkend. Normen zijn voor vele mensen niet haalbaar, wordt er in welhaast Gregoriaanse meerstemmigheid ten gehore gebracht, en daarom moeten normen naar beneden bijgesteld of helemaal afgeschaft worden. Normen zijn exclusief en druisen in tegen de religie van een lawaaierige minderheid die ervan overtuigd is dat zij met een puissant zuiver moraliteitsgevoel begenadigd zijn.

Geïnspireerd door natuur-romantische denkers als Jean Jacques Rousseau, veronderstellen zij dat de mens inherent goed is en dat de instituties van de moderne westerse maatschappij de mens alleen maar kunnen corrumperen. Kerken, scholen en zelfs de traditionele gezinsstructuur zijn instituten die de mens alleen maar van zijn van nature goede aard kunnen wegdrijven. Elke normering die voortvloeit uit de traditionele westerse instituten is per definitie repressief en verwijderen de mens van zijn natuurlijke goed zijn.

Ook denkers als Foucault en Derrida, postmodernistische denkers, hebben sterke invloed gehad op het ontstaan van de woke ideologie. Bij hen vindt de oorsprong van ideeën over het ontbreken van een echte objectieve waarheid en dat de, door denkers als Rousseau, beschreven instituten slechts sociale constructen zijn. Niets heeft een diepere betekenis en zelfs moraliteit in zijn geheel verdwijnt in de ideologische prullenbak van woke.

Het postmodernistische denken stelt dat de werkelijkheid op oneindig veel manieren te interpreteren is. Dit is waar, echter men gaat hierin voorbij aan het feit dat we leven in een gedeelde realiteit waarin de wetten van de natuur voor iedereen gelden en dat er vanuit die wetten een objectieve waarheid ontspruit. Hoe men die objectieve realiteit interpreteert is inderdaad aan grote verschillen onderhevig, maar toch loopt de objectieve realiteit als een rode draad door die verschillende interpretaties heen.

Normeringen zijn in de woke ideologie dus constructen en bestaan enkel en alleen omdat iedereen een andere interpretatie van de werkelijkheid zou hebben. Wat voor de één man is, is dat voor een ander niet. Wat voor mij een deugd is, is voor de ander een zonde. Alles wat de westerse samenleving tot de succesvolste in de gekende geschiedenis maakt, wordt met dit denken op een fundament van drijfzand gezet. Traditie, verbondenheid met de geboortegrond, nationale trots en iets na willen laten voor het nageslacht zijn allemaal ideeën die verwerpelijk zijn en slechts ideologische fantomen van het toxische christelijk-westerse denken, aldus woke. Met name het christelijke fundament van de westerse samenlevingen is iets wat woke als een alles overstijgend kwaad beschouwd. Alles wat uit het christelijke gedachtegoed voortvloeit, is waardig om te overladen met verbale fecaliën en venijnig vitriool.

God is de absolute vijand van de woke ideologie. God is de ultieme norm, de ultieme standaard. God schiep Adam en uit zijn rib Eva. Man en vrouw, een objectieve verdeling van de seksen. Woke heeft als ideologie de oorlog verklaard aan alle normen dus de schepper van de normen moet kapot. Wanneer je het idee van God vermoord, dan moet de mens als God worden en zijn eigen normen stellen. Ethiek wordt zo een zuiver persoonlijke benadering van goed en kwaad. Moraliteit houdt, de facto, op te bestaan omdat moraliteit slechts ontstaat uit de context van een groep mensen met een gedeelde ethiek.

Het idee dat alles vloeibaar moet zijn en slechts gecategoriseerd op basis van een gevoel dat men heeft zorgt ervoor dat men het schone voor het lelijke verruilt, dat men feiten als hatelijk bestempeld en dat men taal wil verpauperen en haar wil gebruiken als militant instrument van framing. Het resultaat is dikke mannequins in de etalage, Calvin Klein reclames met corpulente vrouwen en flubberige mannen getooid in sport beha en veel neonkleurig haar. Veel aanhangers van woke lijken een bewuste inspanning te doen om zichzelf zo lelijk mogelijk te maken, als een soort recalcitrante pubers die zich afzetten tegen hun ouders keren zij zich af van wat voor schoonheidsidealen dan ook. Een standaard is immers slechts perceptie.

Woke lijkt een redelijk nieuw fenomeen, maar de teloorgang van idealen is al langer merk- en zichtbaar. De moderne westerse architectuur is een duidelijk voorbeeld van de teloorgang van idealen. Traditionele architectuur met haar sublieme gevoel voor verhoudingen en het vermogen indruk te maken op de aanschouwer, is verdrongen door zielloze en koude stalen en glazen constructies, die imponeren noch inspireren. De moderne westerse steden zijn steriele plekken geworden waar de moderne architectuur als een kil mortuarium over de sporadische klassieke parels die er nog bestaan is geplaatst. Een goed voorbeeld is Het Forum in Groningen. Het aangezicht van de historische binnenstad is onherkenbaar verminkt door een gebouw dat zich laat kenmerken door een orde van wanstaltigheid die niet in woorden is te vatten. Het is een prestatie op zich een gebouw met vele hoeken te ontwerpen dat vanuit geen enkele hoek te waarderen valt om ook maar iets dat op schoonheid lijkt. Schoonheid als ideaal lijkt in de opdrachtverstrekking aan de architect expres als weg te laten element te zijn aangemerkt. Het is van alles ontdaan dat het oog kan strelen en de kale gladde gevels kunnen slechts het oog kwellen met hun priemende architectonische mislukking.

Moderne kunst is ook al langer het toneel van de teloorgang van idealen. Kunst is ook maar wat de aanschouwer ervan maakt, zegt men. Kunst komt dus slechts tot duiding door een verhaal. We hebben dus musea die gebruikte tampons en goud geverfde noedels als kunst ten toon stellen. De kunstenaar zal het voor u duiden met een blaartrekkend lulverhaal over "het edgy opzoeken van grenzen", "het doorbreken van taboes" en " het is een hermeneutische toespitsing op de psychosociale interpretatie van de vervlechting van het onderbewust lijden en de verheerlijking van de vergankelijkheid, gecombineerd met een plastisch-grafische weerspiegeling van het cisgender machtsparadigma." Kunst die slechts tot duiding komt doormiddel van een relativistische woordensalade, zum kotzen.

De alles verzengende kruistocht naar absoluut egalitarisme, heeft als direct gevolg dat teneinde niemand uit te sluiten alle normen naar de laagste gemene deler moeten worden bijgesteld of zelfs helemaal vernietigd. Er kan geen nadruk gelegd worden op persoonlijke schoonheid want een persoon met een onfortuinlijke genetische samenstelling en de daar bijbehorende wellust verdrijvende lichamelijke attributen, zal zich hierdoor buitengesloten voelen. Toelatingsexamens worden versoepeld om meer diversiteit op scholen te vergaren en bedrijven rekruteren sec op diversiteitskenmerken en niet op een standaard van geschiktheid. Blinde integratie van inclusiviteit gaat boven de ratio.

Woke is geen trend, het is de culminatie van een vileine indringing van een ideologisch gif dat niets anders ten doel heeft dan het westen ideologisch te verslaan, aangezien dat militair niet kan. En omdat we het christendom zo resoluut de deur hebben gewezen, kan het westen geen weerstand bieden. We hebben niets voor God in de plaats gekregen dat genoeg stof tot verbinden biedt. Niets kan het westen redden van de ondergang in de golven van de geschiedenis, behalve een terugkeer naar het metafysische. Een opleving van het idee dat het leven zijn oorsprong vindt in een scheppende kracht. Een bron van leven is ook de ultieme bron van goed en biedt op die manier een ideaal waar mensen naar kunnen streven. Iets om je aan te toetsen daarom te leven met het idee dat je verantwoordelijkheid moet afleggen aan jezelf en het scheppende als je tijd in het aardse erop zit. Idealen en normen moeten van de stoffige boekenplank gehaald worden en vertaald zodat ze jonge mensen voor zich kunnen winnen. Dit is van existentieel belang. Of er is een renaissance van waarden en traditie, of het westen sterft een tergende, langzame dood.