Soms...

Soms zijn het van die kleine dingen

Die je hart in je borst doen zingen

Dat je wilde dromen droomt

En van puur geluk overstroomt

Dan lijkt het of je op gaat stijgen

En de coulissen van de geest dan nijgen

En zo datgene aan ons openbaren

Dat we innig dienen te bewaren

Het is op een lange zomeravond

Of een fonkelende ochtendstond

Of het zingen van de vogels vroeg

Met een schitterende dag voor de boeg

Een kabbelende beek die in het bos prijkt

En bij tijd en wijlen wel vloeibaar zilver lijkt

De zon doet haar schitterende toverwerk

Zodanig dat ik het in mijn diepste merk

Het is in de momenten van serene stilte vaak

Dat ik van verbazing een zachte kreet slaak

Omdat doorheen de ruis van alle dag

Ik een beroerende glimp van de schepping zag

En bij slechts dat vluchtig herkennen

Mijn gevoelens niet langer meer te mennen

Het is in dat zalige doch vluchtige stond

Waar ik de warmte van de schepping vond

En de eindeloze omarming van het zijn

Mij zo innig opneemt in haar domein

Waar mijn ziel knielend eer betoond

En door de schepping wordt bekroond