Trommels

Stil klinken de trommels in het diepe

Een dof maar zeker ritme

Zacht gloeien de fakkels in de verte

Almaar sterker, crescendo van de dood

Het monster in de schaduw

Leeft al half in het licht

Een lange sluier bedekt zijn gelaat

Maar men kent hem door zijn vuur

Gesel der mensheid

Zelf uitgeroepen toorn

Vernietiger van dromen

Maden, vliegen en rot vlees

Sterker worden de trommels

Ze marcheren dichterbij

De vurige ogen komen

En loeren op ons lot

De messen worden geslepen

De haat de vrije loop

De aarde ontdoen van haar mensen

Koninkrijk van as en puin

Want het heersen over alles

Gaat boven wat er bloeit

Deze oude kwelling

Die uit de nevelen oprijst

Het is de dood

Welke wij steeds hebben verbannen

Maar we verzaakten het lijk te verbranden

En de schelm keert reeds weer en weer.

Nu klinken de trommels als donder

Schudden de Aarde met hun geweld

Het is de opgestane dood

Die opnieuw aan onze poorten staat

Kunnen wij de dood knechten?

Wat biedt er nu soelaas?

Nu wij niets geloven

Wat zal ons verlossen?