Vitalisme

Ik gebruik in dit artikel de term Weltanschauung, niet als pedante dikdoenerij, maar omdat het een concept is dat een volledig en omsluitend beeld van de wereld behelst en een allesomvattende ideologie over hoe juist te leven als mens en als volk. De term wereldbeeld schiet hierin te kort en is daarom ongeschikt.

De ongelofelijke puinhoop die de vaderlandse politiek is geworden, is niet het resultaat van zuivere onkunde. Het is de onvermijdelijke uitkomst van de onfeilbaar en perfect geachte democratie. Democratie, ofwel het idee dat men door platgezegd "handjes tellen" wel tot een goed resultaat zal komen en dat we dan een fair een rechtvaardig systeem hebben. Deze premisse is volkomen en fundamenteel gemankeerd.

De verschillende partijen die naar de macht dingen, doen dit vanuit een bepaald wereldbeeld, een weltanschauung. Dit is een set ideeën die samen een volledige invulling geven aan hoe de samenleving eruit zou moeten zien. Het is daarom ook dat er in de strijd om weltanschauungen in feite maar één overwinnar kan zijn. Als er een politieke arena betreden wordt, en er compromissen gedaan moeten worden met andere partijen, dan neemt men een groot deel van de eigen weltanschauung weg, hetgeen onmiddellijk lijdt tot de ideologische dood. Het is simpelweg een onmogelijkheid delen van een totaalbeeld op te geven om maar met een andere en concurrerende weltanschauung door één deur te kunnen.

Op gebieden als euthanasie, abortus, of nationalisme kan er geen millimeter worden afgeweken teneinde niet als beweging een holle schil te worden met slechts een fineer van een ideologie, welke alleen nog als nomenclatuur dient, een beweging in name only.

Democratie kan alleen dienen ter verwatering en verdunning van de oprechte weltanschauungen die hun toetreden doen tot het politiek steekspel. Het hele idee dat een ratjetoe aan componenten uit al die verschillende weltanschauungen tot een werkbare synthese kunnen komen is een idee even ongeloofwaardig als ridicuul.

Ook het idee dat de grote massa aan mensen wat te zeggen moet hebben over het landsbestuur is even problematisch als onderdeel van het hele concept democratie, als de ideologische entropie die er heerst in een democratisch bestuur. De grote massa der mensen is noch geïnformeerd, noch geïnteresseerd genoeg om een volledig en sluitende weltanschauung te volbrengen. Zij zijn over het algemeen te druk met het organiseren van het eigen dagelijks leven, met al haar problemen en uitdagingen. De mogelijkheid vele uren te investeren om voldoende kaas te hebben gegeten van landsbestuur om waardevolle participanten te zijn is voor hen niet aanwezig.

De redding van ons volk zal dan ook niet komen uit een smeltkroes van allerlei componenten van verschillende weltanschauungen, maar uit de adaptatie van één allesomvattend idee van wereld en samenleving. Dit zal tot gevolg hebben dat een groot deel van de bevolking zich wellicht niet kan vereenzelvigen met deze weltanschauung, maar dan is er niets nieuws onder de zon, want dit is ook het geval in een democratisch systeem, waar theoretisch negenenveertig procent van de mensen het niet eens kan zijn met de gevoerde politiek. Dit kan dus nooit te berde gebracht worden als argument tegen het invoeren van een totalitaire, lees allesomvattende, weltanschauung. En een weltanschauung kan niet anders zijn dan totalitair. Anarchisme, communisme, socialisme, kapitalisme, liberalisme, fascisme, allemaal zijn ze in hun kern totalitair, omdat, zoals reeds vermeld, ze allen hun onveranderde, volledige, en omsluitende wijze van regeren door willen voeren. Communisme dat bij wijze van compromis, privé-eigendom toestaat, kan feitelijk geen communisme meer genoemd worden. Alleen een volledige en intacte doorvoering van een weltanschauung kan recht doen aan de vitaliteit van de ideologie daarachter.

Wellicht ontstaat nu de indruk dat er voor de Europeanen iets nieuws bedacht moet worden, een nieuwe weltanschauung. Dit onjuist, De Europese rasziel en de Europese historie tonen ons datgene dat vele honderden jaren voldaan heeft om Europese volkeren tot grote hoogten op te stuwen. Het is enkel en alleen de omarming van de wetten van de natuur in al haar facetten geweest dat als onwrikbaar fundament onder de klassieke culturen heeft gelegen. Een kristalhelder inzicht in de tomeloze vitaliteit die als gouden draad in ware essentie van de natuur zit verweven. Leven is kracht, en de wil van de ziel om zichzelf tot expressie te brengen. Leven is een onverstoorbare impuls tot ontplooiing en tot groei. Het toont zich in vele facetten. Een wilg die men als simpele afgesneden twijg in de grond kan steken en in een paar jaar uit zal groeien tot een flinke boom, maar ook snel zal rotten en vergaan. Of een Eik die zijn tijd neemt om te groeien en hierbij sterk en weerbaar hout produceert, dat bestand is tegen invloeden van buitenaf. Een viooltje tussen de stoeptegels in een stedelijke omgeving, een rups die tot vlinder verwordt. Overal in de natuur zien we deze onstuimige wil tot bestaan en tot expressie van de essentiële stuwing tot leven.

Zo ook in de geschiedenis van de Europese (Indo-Europese) volkeren. Er zijn volken geweest die geen acht meer sloegen op de genadeloze eis van het leven de vitaliteit in acht te nemen, genoegzaam werden, en verzwolgen werden door de golven van de geschiedenis. Van vele volken weten we het bestaan niet eens, zo is het lot van hen die niet langer luisteren naar de wolven in de nacht, naar de bevers in het bos, naar de stormachtige wind, de herauten van de universele boodschap van de natuur: Leef! 

Wat ook de omstandigheden zijn, en hoe ongelukkig deze ook mogen zijn, het gebod is immer hetzelfde, datgene dat zich ontplooit en tot expressie komt heeft recht op leven. Datgene dat niet langer aan de eisen voldoet, zal ten onder gaan. En dit is juist. Een geheel dat op zo een fundamentele wijze gebaseerd is op vitaliteit, zal als voorwaarde moeten hebben zonder genade het niet-vitale te verdelgen. De vitalistische kwaliteit van de Schepping vraagt als offer voor de tomeloze opbloei van al dat vitaal is, de ontdoening van al dat levensongeschikt is. Hoe schattig ook een jonge zebra, wolven pup of tijgerkitten is, als het gemankeerd is door een handicap van het een of ander, zal het verorberd en uit de kringloop van leven genomen worden.

Alleen een volk dat een weltanschauung aanneemt dat in basis gefundeerd is op dit fenomeen, zal een weltanschauung kunnen zijn dat voor een volk als een focussende lens fungeert, en alle vitale energie van dat volk kan sturen naar een gezamenlijke vooruitgang. Het volk zal haar jongste generaties vanaf het prille begin van begrip bij moeten brengen dat zij de volgende toortsdragers zijn van het volk. Dat het vuur nu in hun handen komt te liggen en dat de volgende generaties op hen rekenen om het vuur doorgegeven te krijgen. Zij zullen onderwezen moeten worden in de klassieken en de grootmeesters, zij zullen gezamenlijk moeten sporten en bewegen om een gezond en vitaal volk te hebben. Zij zullen moeten horen dat een waardig volk zich zoveel als mogelijk zelf bedruipt, en niet vertrouwd op de vitale energie van anderen. Men moet vertrouwen in het eigen kunnen, de eigen inventiviteit, het eigen vernuft, de eigen idealen, en de eigen arbeid.

De wederopleving van onze eeuwenoude weltanschauung zal moeten gebeuren door juist dat vitalistisch element van het volk dat alles wat de natuur waardevol acht belichaamt. De jonge mensen wier toekomst in de weegschaal ligt zullen samen moeten strijden om onze vlag weer op Olympus te doen waaien. Om wederom de gouden krans die om de Europese ras-ziel is, van nieuwe glans te voorzien.