Waarom heeft het zover moeten komen?

In de stilte klinkt de mistroostigheid, het gemis van bloed en verbondenheid. Ik vlij mij in het gras deze nacht en ga op in de sterrenpracht.

Ik zie de Noordster en zink naar binnen, waar ik mijn voorouders nog mag aanbidden. Ik lig badend in het koele manelicht en spreek tot 's scheppings aangezicht.

Waarom heeft het zover moeten komen, dat men niets meer als heilig ziet— niet de zon, de sterren of de bomen? Het doet mij zo'n intens verdriet. Alles wat ons is gegeven is met bloed betaald, en om dat nog te eren, daarin hebben wij gefaald.

Men is zo druk met het najagen van geluk in overvolle dagen en neemt nimmer een moment respijt; voor het zien van de schepping geen tijd.

De nevelen voltrekken zich over geschiedenis en ontnemen van ons erfgoed het gemis. Wat is dan een mens die vergeten heeft dat alleen de mens als geheel schepsel leeft?

Waarom heeft het zover moeten komen, dat men niets meer als heilig ziet— niet de zon, de sterren of de bomen? Het doet mij zo'n intens verdriet. Alles wat ons is gegeven is met bloed betaald, en om dat nog te eren, daarin hebben wij gefaald.

Zij zonder wortels zijn gedoemd te drijven en om over tierelantijnen te kijven. De zin van bestaan is leven in de bron en het vervullende besef dat ook jij begon.

In de banden van bloed en verbondenheid tussen jou en voorvaderen: geen onderscheid. Omarm je plaats in de geschiedenis en vind een volk dat jou toch zo innig bemint.

Waarom heeft het zover moeten komen, dat men niets meer als heilig ziet— niet de zon, de sterren of de bomen? Het doet mij zo'n intens verdriet. Alles wat ons is gegeven is met bloed betaald, en om dat nog te eren, daarin hebben wij gefaald.