Wat is een Volk?

Wat is een Nederlander? Wat is een Zweed? Wat is een Fransman? Wat is etniciteit?

Dit zijn de vragen die cultuur-relativisten stellen in hun kruistocht tegen welke identiteit dan ook. Alle mensen zijn gelijk en alle culturen en volkeren moeten, en zullen, samensmelten tot een amorf geheel. Er wordt tot in den treure herhaald dat de etnische Nederlander of Zweed of Fransman niet bestaat, maar dat het één lange golfbeweging van migratie en immigratie is. Van het absorberen van, en het uitsterven van culturen.

Voor de tweede wereldoorlog was de definitie van een volk heel helder: een onderscheidbare etnisch homogene groep mensen met eigen gebruiken, tradities en waarden. Na de tweede wereldoorlog is veel wetenschap besmet geraakt met Nazisme en onaanraakbaar verklaard. Of dit een positieve ontwikkeling is geweest is twijfelachtig, wetenschap zou niet onaanraakbaar moeten zijn uit angst voor de reactie op wetenschappelijke conclusies.

Maar het meest treffende in de hele discussie is de selectieve benadering van het definiëren van een volk. De gemiddelde antropologie student wordt al vochtig in het broekje bij het noemen van de gemiddelde inheemse stam, zoals de Aboriginals in Australië. Vol cultuurgeile bewondering bewierookt men volkeren die, ondanks de vaart der volkeren, nog zo "authentiek" zijn. Zonder schroom worden er vele dissertaties geschreven over een even zo diverse hoeveelheid volkeren. Velen promoveren op antropologisch erogene onderwerpen als "menopauze en haar effecten op de hermeneutiek bij Aboriginal vrouwen in zuid Arnhemland", of "Diversiteit van schaamhaarmodelering onder pre puberale Zulu meisjes." Een volk is dus voor de wetenschap die volkeren bestudeert geen enigma en kan duidelijk gedefinieerd worden. Gaan we het echter over het Europese volk hebben, de stichters van de blanke westerse samenlevingen, dan is elke poging dat volk te definiëren "bruin" en "Fascistoïde".

Deze walgelijke typering van de poging van een volk zichzelf weer te vinden in de chaotische stromen van de tijd, is niets anders dan het droog oefenen van de genocide op de Europeaanse volkeren. Het ontnemen van de identiteit van een volk is, zeker en vast, onderdeel van het traject naar daadwerkelijke vernietiging van dat volk. Ook dehumaniseren is daar onderdeel van. En dit zien we terug in het feit dat bij elke beschrijving en vermelding van de blanke Europeaanse cultuur, de negatieve aspecten zum kotzen benoemd moeten worden. We kunnen niet trots zijn op onze ontdekkingslust, zonder te horen: "Ja, maar slaven". We kunnen niet spreken over de Gouden eeuw, zonder het blaartrekkende "uitbuiting!" We kunnen niet lovend over onze grootmeesters spreken want zij schilderden alleen blanke mensen, etc, etc. De facto wordt de hele legitimiteit van de blanke westerse maatschappij in twijfel getrokken want alles in die cultuur is besmet met "witheid", zogezegd. Witheid is net zo'n lafbekkenterm als het "N woord". Het is een nauwelijks gecamoufleerde verdeugde versie van blank. Men haat de blanke westerse volkeren, maar de culturele omstandigheden zijn nog niet dermate dat ze openlijk blankenhaat durven te uiten. Men adresseert slechts witheid als verschijnsel van blankheid.

En hierin verschuilt een hypocrisie die niet in woorden is te vatten. Want hoezeer de withaters en cultuurdeugers ook over elkaar heen tuimelen om pejoratieven over "witheid" te spuien, ze willen wel allemaal leven met de vruchten van de ontegenzeggelijk blanke Europese volkeren. Vrijwel alles wat de moderne maatschappij mogelijk maakt zijn ideeën van blanke Europeanen geweest. Dit heeft niet zozeer iets te maken met dat we blank zijn, maar de blanke Europeanen waren de eersten die de juiste mix vonden tussen cultuur, recht, genetische eigenschappen en hun omgeving. De unieke omstandigheden in vroeg-Europa gaven ruimte aan wetenschappelijk onderzoek en technologische vooruitgang.

Culturele appropriatie is iets wat ook alleen "witten" doen. Al een blanke reggae muziek leuk vindt en dreadlocks in zijn haar laat maken, dan eigent hij zich de rasta cultuur toe, iets waartoe hij nooit zal behoren omdat hij het zal besmetten met witheid. Een blanke mag geen kimono dragen, geen didgeridoo spelen, geen sushi kok worden, etc.

Het zou de withaters sieren als zei dan uit principe geen westerse uitvindingen en cultuuruitingen zouden gebruiken. Maar het leven zonder computers, telefoons, internet, gelijkheid voor de wet, vrijheid van meningsuiting, vliegtuigen, treinen, tandpasta, alle moderne infrastructuur, etc., is nogal lastig. Het er op nahouden van echte principes blijkbaar ook, want daar kunnen we de blankhaters niet op betrappen.

De drempel van het uiten van minachting voor de blanke cultuur is zo laag dat de cultuurhaat ook overgeslagen is naar leden van ons eigen volk. Men leeft met de overtuiging dat de blanke westerling de slavernij praktisch uitgevonden heeft en dat onze rijkdom puur exploitatieve oorsprong heeft. Men is van jongs af aan verzadigd met de vuige zelfhaat die de cultuur relativisten op effectieve wijze injecteren in de bloedbaan van onze cultuur.

White shame, ofwel schaamte voor de blanke afkomst, is een onderwerp dat zelfs in grote periodieken als Psychology today besproken wordt. De remedie die besproken wordt is echter niet de omarming van onze historie, maar vrede vinden met het handelen van de voorouders, spiritueel los te geraken van hen, en daarna de relatie met hen symbolisch te verwerpen. Symbolisch, omdat dit in feite natuurlijk onmogelijk is. De band van bloed is onverbreekbaar.

"The Western man is a man in crisis. He is at war with himself." William S. Burroughs.

De onvermijdbare uitkomst van de opwaartse deugspiraal is de zelfdoding van lieden die als ultieme boetedoening zich van de blanke bloedlijn afsnijden, teneinde niet meer de voor hen ondraaglijke blanke erfenis te hoeven dragen. Zij zullen dit doen na een raciale beeldenstorm waar alles wat aan de grootsheid van ons volk refereert met de grond gelijk wordt gemaakt. Alle historische expressies van ons volk moeten kapot zodat de vermaledijde blanke erfzonde gewist kan worden. We hebben de voortekenen onder andere al gezien bij de man die zichzelf in brand stak bij het Witte Huis, uit protest tegen de onderdrukking van de Palestijnen. Een land dat hij naar alle waarschijnlijkheid nog nooit bezocht had en wellicht niet eens op de kaart kon aanwijzen, toch vond hij in de zaak van de Palestijnen een reden om zijn leven te beëindigen. Het eigen leven op zo een gruwelijke wijze weg te nemen heeft niets gedaan voor de Palestijnen, maar lijkt meer een soort van zelfbevrijding uit de witte schuld door zo publiekelijk de zonde op zich te nemen. Ook al was het in protest tegen de Joodse bezetters, ik vermoed dat het hier gaat om een opoffering om boete te doen voor de veronderstelde verschrikkelijke historie van de blanke mens.

"The crisis of the Western man is not a crisis of values, but a crisis of the self." William S. Burroughs.

Het is zaak voor de Europeanen zich tout de suite te realiseren dat zij helaas de unieke positie bekleden van de bakermat van hoogcultuur. Uit de as van ineengestorte keizerrijken en door ziekte en bijgeloof gedecimeerde gebieden, smeedden zij immer weer nieuwe culturen die de essentie van de Europese ziel weerspiegelden. Dit maakt de Europeanen het unieke doelwit van een wijdverspreide haat jegens hen, omdat er krachten aan het werk zijn die het einde van de blanke mens najagen. Er kan geen noemenswaardige blanke populatie overblijven, aangezien zolang zij bestaan zij de kiemgrond zullen zijn voor een nieuw opbloeien en manifestatie van de Europese ziel. Het uitroeien van de collectieve identiteit van blanke Europeanen is de vileine aanloop naar de daadwerkelijke fysieke vernietiging van ons volk.

"The past is never dead. It's not even past." William S. Burroughs.

Ons lot is onlosmakelijk verbonden met ons bloed. Willen we als Europeanen blijven bestaan, dan is de enige weg voorwaarts ons bloed in al haar facetten te omarmen. Alle volkeren hebben zeer duistere pagina's in hun annalen, wij zijn daarin geen uitzondering. Onszelf een unieke boetepositie aan te meten is echter helemaal niet nodig en extreem schadelijk. We zullen dit denkbeeld koste wat kost moeten ontstijgen willen we voorwaarts. Dit vereist een categoriaal afwijzen van de neoliberale doctrine van het individu, en een omarming van een zelfbeeld dat in volledige harmonie is met het bloed van de voorouderen. Het individu is niet een geïsoleerd klontje bewustzijn toevalligerwijze hier beland, maar de onlosmakelijke nieuwe schakel aan de ketting van het bestaan, een vers blad aan de boom van het volk. Door de wortels verbonden met de bodem van ons land en door de kruin verbonden met de ziel van ons volk. Het ziekelijke idee dat men het leven leeft voor zichzelf moet met wortel en tak worden uitgeroeid. Alles wat we doen heeft invloed op ons nageslacht, net als alles wat onze voorouders gedaan hebben, ons het leven heeft geschonken. Onze keuzes bepalen dus voor een groot deel hoe het ons nageslacht zal vergaan. Men leeft het leven dus voor een groot deel voor toekomstige generaties. Dit is niet iets dat als een onnodige beperking van het individuele leven moet worden beschouwd, maar als een zuivere vereffening van een schuld die er aan de voorouders verschuldigd is. Het leven kan daarom goed beschouwd worden als een kostbare erfenis, welke generatie op generatie doorgegeven wordt en gewaardeerd om juist die kwaliteit van verbinding tussen de generaties.

Wij hebben nog de keus een vitaal en waardige cultuur door te geven aan ons nageslacht, of een verlopen vod, alleen nog waarde hebbend als een als stoffig reliek bij een curiosa handel.